Bilirsin beni...
Öfkem birden, fırtına gibi kopar;
Yılların emekle ördüğü duvarlar,
Anlık bir bakışla, ellerimle yıkılır.

İçimde sakladığım bütün kırgınlıklar,
Sadece bir geceye sığar;
Suskunluklarım, yalanlarım,
Ve kendime ettiğim savaş...

Bir gecede değişirim,
Kendimden bile korkar hale gelirim.
Yıkarım, yakarım,
Ama bazen kendi ellerim bile ağır gelir.

Her sözüme, her hareketime hükmeden bir yangın bu,
İçimdeki acı, dile dökülmeyen bir lanet gibi.
Biliyorum, yıktığım o köprüleri,
Bir daha asla onaramam.

Ama bilmeni isterim ki,
Beni böyle yapan da yine ben değilim...
Bu geceye sığan fırtına,
Kırılan bir kalbin sessiz çığlığıdır.

Ve bil ki, eğer beni tanıyorsan,
O anlık öfkenin altında
Kocaman bir sevda,
Kocaman bir çaresizlik var.

O gece, karanlık olur içimde;
Ne ışık tutar ne umut kalır geriye.
Sözlerim, kurşun gibi ağırdır,
Ve yerle bir eder her şeyi, hiç acımadan.

Gözlerimde kaybolan bir dünya var,
Anlatamadığım, sözcüklere sığmayan.
Her kırgınlık, her yıkım,
Bir tokat gibi iner yüzüme, unuturum kendimi.

Kendimi bile tanıyamam artık;
Sevgiyle yoğrulmuşken, şimdi kinle doluyum.
O anlık öfkem, bir intikamdır belki,
Ama aslında sadece içimdeki boşluğu dolduramaz.

Kendimle savaştığım en ağır andır o;
Yitirdiğim benliğimle yüzleşirim,
Ve anlarım, ne kadar kırılgan olduğumu,
Ama o kırılganlıkla bile yıkmayı seçerim.

Çünkü bazen, insan en çok kendine zarar verir,
En derin acı, kendinden gelir, en keskin bıçak o elindedir.
Beni tanıyorsan bil ki, o geceyi atlatmak kolay değil,
Ve bıraktığım izler, silinmeyecek kadar derin.

Ama yine de, o parçalar içinde saklıdır umut,
Yine de yıkılan yerler, yeniden filizlenebilir bir gün.
Yeter ki, o geceyi aşmayı öğrenebilelim,
Ve yeniden, yeniden başlayabilelim...

Ve bil ki,
O gece sadece ben yıkılmaz,
Yanımdakiler de paramparça olur.

Sessiz çığlıklarım, duvarlarda yankılanır,
Ama kimse duymaz, kimse fark etmez.
Çünkü ben, kendi fırtınamın içinde kaybolurum;
Ve kaybolmak, en ağır ceza olur bana.

Yıkmak kolaydır, ama
Kalan enkazda yaşamak,
Kendi ellerinle attığın adımların ardından
Kanamak, kanatmak ve kanamak...

Bir gece, bin parçaya bölünürüm ben,
Ve o parçalar, hiçbir zaman tam olarak birleşmez.
Her biri, eski yaraların, eski ihanetlerin,
Ve eski bir umudun acı hatırası olur.

Ama yine de, bil ki…
İçimdeki bu acıyla boğuşurken,
Bir yerlerde, o kırık parçaların arasında,
Yaşamaya devam ederim.

Çünkü beni tanıyorsan,
Bilirsin ki,
En ağır fırtınalar bile sonunda diner;
Ama bıraktığı hasar,
Bir ömür boyu hatırlanır.