O, gökyüzünün asi yıldızıydı
Hızlı yürür, düşünmeden sever,
ateşle dokunurdu kalplere.

Ve bir gün,
karşısına toprak kokulu bir kadın çıktı
Sesi sakindi, bakışı derin…
Kalabalık bir sessizliğin içinden gelmiş gibiydi.

Ateş, onun sükûnetine vuruldu;
Toprak, onun cesaretine.
O, koşmak isterken;
diğeri “biraz dur, hisset” dedi.

Biri rüzgârdı,
diğeri kök.
Ama rüzgâr kökün etrafında döndükçe,
toprak da ateşi korudu içinde.

Kavga ettiler, barıştılar,
her defasında birbirlerini yeniden buldular.
Çünkü bilirlerdi;
ateş toprağa değmeden ısınamaz,
toprak da ateş olmadan can bulamaz.

Ve sonunda öğrendiler:
Aşk, benzemek değil;
birbirinin zıddında tamamlanmaktı.

Yorulmuşlardı…
Ateş yanmaktan, toprak susmaktan.
Birbirlerine dokunmadan bile
aynı rüyayı görmenin yorgunluğuydu bu.

Ateş, bir gün dönüp baktı:
Ne çok sevmişim seni, dedi sessizce.
Toprak ise kalbinden duydu o sesi,
çünkü hiç gitmemişti aslında.

Bir bakışta anlaştılar yeniden,
özür dilemeden, açıklamadan,
sadece kalpten kalbe akan bir suskunlukla.

Toprak, ateşe eğildi
Yak beni, ama unutma, dedi.
Ateş fısıldadı,
Seni yakarsam bile külünde kalırım.”

Ve o an,
zaman durdu.
Ne geçmiş kaldı, ne gurur.
Sadece iki kalp,
bir sonsuzluk yeminiyle birbirine dokundu.

Artık ne ateş sönerdi,
ne toprak çatlar…
Çünkü aşk, emekle yoğrulmuşsa,
kader bile önünde eğilirdi.