Çamura bata çıka yürüdük biz,
Karda, kışta, ayazda, umutla...
Bir defter, bir kalem, bir hayal belki;

Ama yüreğimiz doluydu, taşardı sevdayla.
Sulara gark olduk, düşe kalka büyüdük;
Okul yolunda değil, hayatın tam ortasında.
Harçlıksız geçen günler, gurbetin koynunda;
Bir lokma ekmekle bazen, bir mektup özleminde yaşadık.

Kardan adamlar da olduk bazen;
Yollar bizi büyüttü, o kocaman umutlarımız gibi...
Öyle ki, tipilerde kaldık ama hiç boğulmadan,
Hep o mücadele aşkıyla.

Bizim gençliğimiz çileyle yoğruldu,
Ama onurumuz dimdik, başımız hep yukarıda.
Pansiyon odalarında hayaller kurduk,
Kıt imkânların içinden şiirler çıkardık,
Ve her mısrada bir parça biz vardık.

Okuyamayanlarımız da oldu;
Ama okuyanlar, hepimiz adına yürüdü.
Şimdi çocuklarımıza yüklediğimiz umutlar,
O günlerin meyvesi belki de:
“Sen oku evladım, biz okuyamadık” diye fısıldayan bir geçmiş.

Aşklarımız da vardı;
Ama cebimizde değil, kalbimizdeydi.
Bir bakış, bir mektup, bir sokak lambası altında,
İlahi bir aşka dönüşen sabırla sevdik biz.

Biz 70 kuşağıyız:
Yorgun ama gururlu,
Çileli ama sevgi dolu,
Yalın ama derin...

Bugünü sırtımızda taşıyoruz hâlâ,
Ve her adımda geçmişin izleriyle yürüyoruz.
Şimdi çocuklara bakıp iç çekiyoruz:
“Bu kadar imkân içinde neden bu kadar yorgunluk?”

Ama yine de anlatıyoruz,
Belki bir gün dinlerler diye...
Bizim hikâyemiz duygu,
Bizim sözümüz hasret,
Bizim şiirimiz,
Bir daha, bir daha okunacak kadar gerçek.