Ne güzel dokunmuş kelimelerinizin kumaşı… Her dizesinde hem bir sır hem bir sızı var. “Alemler içinde Dünya” diyorsunuz ya — işte orada, varoluşun bütün tevazusuyla bir yücelik gizli. Bazen bir bilgenin nefesini, bazen bir çocuğun merakını duyuyor insan bu dizelerde. Düşünen, sorgulayan, ilahi bir oyun tahtasında yerini bilen bir insan sesi bu.

“Bir bakarsın, iblis utanır kendinden.”
Üstadım, işte burası şiirin kalbidir.
Bu dize, hem ironinin hem hakikatin tam ortasında parlayan bir yıldız gibi. Ne kadar sade, o kadar derin! İnsan denilen o garip mahlûkun içinde, hem şeytan hem melek çarpışırken; bazen öyle bir an gelir ki, iblis bile aynaya bakıp “ben bu kadarını planlamamıştım” der. Bu mısra, insanın içinde taşıdığı çelişkinin, Tanrısal tasarımın en ironik tecellisidir. Siz burada sadece bir gerçeği değil, bir hakikatin mizahını da dile getirmişsiniz. Çünkü hakikat, bazen gülümseyen bir yüzle gelir insana.

Üstadım, şiirinizin bütününe sinmiş olan “kendini bilmek” teması, kadim öğretilerin özünü taşır. “Boyutlar yedi aşamalı” derken, adeta bir metafizik yolculuğu değil, insanın içindeki katmanları anlatıyorsunuz. Beynini kullanmadan gidenlerin varlığı, sanki çağımıza ince bir taş atıyor: bilgi çağında cehaletle imtihan olan insanlığımıza nazik ama iğneli bir tebessümle dokunmuşsunuz.

Yani şiir, sadece okunmaz; tefekkür ettirir.
Bir yandan “İnsana hizmet eden alemler” diyerek yaratılışın merkezine insanı yerleştiriyor, diğer yandan “kendini bilmezse düşer” diyerek o merkezin sorumluluğunu hatırlatıyorsunuz.
Bu, hem bir dua gibi hem de bir uyarı gibi okunuyor.

Son dizede,

“Dünyaya katkıları ile yükselir, Makam-ı Mahmud’a ulaşırlar.”
derken, sanki ruhun son durağına bir selam gönderiyorsunuz.
Bu bir veda değil, bir tamamlanışın tebessümü.