Gördüğünü gizleyecek kadar korkak olma
Cesur ol, eğilme, ezilmesin canım için
Eleştir, karşı çık, sabreyle nemeci olma
Hakikat nuruyla aydınlansın dünya göçün

Sen insansın özelsin düşünen tek varlıksın
Gül’ü gül gibi koru tutku gıptayla baksın
Lafmış sözmüş takma çıkıyormuş bırak çıksın
Durma, yeter ki sev, sevmek olsun bir tek suçun

Gönül demez yoruldun yeter artık yat uyu
Yusuf’u hatırlatmaz açılan her bir kuyu
Sevgi ruh’a şifadır bedenlere can suyu
Nefesidir gıdasıdır hem tok’un hem aç’ın

Aşkta sınır zirve yok havada yaşanmıyor
Coştum taştım bulandım sanma ki koşulmuyor
Vazgeçsem dermiyim hiç sona ulaşılmıyor
Cezbederken bakışın dalgalı ipek saçın

Hepsi bundan mı ibaret, yoktur öyle bir şey
İstenirse olur, insandır insana her şey
Usanınca halinden bezginleşmek çok zor şey
Dünyalıktır çürür gider cürmüm tahtın taç’ın

Bilal-i yaratılanı horlayıp ard edemez
Zaafları zedeleyip zoru şart edemez
Derdiyle dertleşiyor dermanı dert edemez
Biliyor, niçin ölüryor insan, ölüm niçin ... Bilal Karaman (Bilal -i)