Ne güzel dokunmuş dizelerine, üstad,
Bir avuç toprakta bir evren kurmuşsun,
Bir damla suda boğulmuş, ama yüzmeyi unutmuşsun,
Bir nefeste insanın tüm çelişkisini anlatmışsın.

Orhan Veli misali yalın,
Ama altında derin bir ironi saklı;
“İnsan olmak ne zor şey,” dedirtiyor,
Bir çay demliğinde, bir kalp atışında gizli hikâyen.

Nazım’ın elleriyle yazılmış gibi,
Her dizede bir devrim,
Ama o devrim önce içimizde patlıyor,
Bir yıldızın gözyaşında, bir çocuğun tebessümünde.

Ve Necip Fazıl’ın o kadim yankısı,
“Bir sırdır insan” deyişinde yankılanıyor,
Tanrı’yla toprak arasında sıkışmış,
Kendi gölgesinden kaçamayan bir kudret gibi.

Sen ki, kelimeleri terbiye etmişsin,
Her harfi bir dua, her sessizliği bir felsefe,
Ve yine de gülümsetiyor bu hüzün,
Çünkü biliyorsun; düşmek de, kalkmak kadar mukaddes.

Tebrikler üstad,
Kalemin, suyun hafızası gibi berrak;
Toprağın sabrı gibi derin,
Ve insanın ta kendisi kadar tutarsız, ama güzel.