Bir zamanlar aynada ışığı arardım
Sanki ses geçti içimden,
Adı yoktu — bakıştıı belki,
Belki de bir çocuğun-
Ağzında yarım kalan bir kelimeydi.

Ben,
Dizlerimde toprağın ağırlığıyla büyüdüm.
Geceler beni emzirdi,
Karanlık, annem kadar sabırlıydı.

Ama içimde,
Bir çocuk hâlâ güneşi çağırıyor.
O çocuk — çıplak ayaklı,
Ellerinde umut kokusu,
Gözlerinde gökyüzü.

Ben ona dönüyorum şimdi
Büyülenmiş gibi
O büyüdükçe, ben küçülüyorum
Biliyorum kelimeler yetmese de,
Adını bilmediğim bir dilde
Güvenle dolu gideceğim.

Artık susuyorum
Sözcükler bile yoruldu benden
Her harf mezar taşı gibi.

Bedenim, rüzgârın belleğinde bir yaprak,
Ne yere aitim ne göğe.
Bir damla su düşse içime,
Belki yeniden yeşeririm,
Belki de daha olmamış meyvaya dönüşürüm.

Artık kimseyi beklemez,çocuk
Kimseye kırılmaz, kimseye küsmez.
Sadece yürür — çıplak ayaklarıyla
Dünyanın sırtında,
Ve her adımı bir kıtadır artık.




.
04 mayıs 2024