Bazen kaybederiz, bazen buluruz.
Bazen de sadece bekleriz.
Bir işaret, bir ses, bir tesadüf…
Hayatın bize yeniden dokunmasını bekleriz.

Zaman geçer, değişiriz.
Fakat bazı şeyler hiç değişmez:
Sevilme isteği, anlaşılma arzusu,
Bir çift gözde kendimizi bulma umudu.

Kendimizi iyileştirmeyi öğreniriz.
Kırık yerlerimizden ışık sızar artık,
Çünkü acı da öğretir, sessizlik de.
Bir kelimenin, bir sarılmanın,
bir affedişin gücünü fark ederiz.

Sonra bir gün, farkına varmadan,
Bir sabah güneşi yüzümüze dokunur,
Ve biz anlarız:
Her şeye rağmen hâlâ buradayız.
Hâlâ hissediyoruz, hâlâ umut ediyoruz.
Yeniden sevebilecek kadar cesur,
Yeniden başlayabilecek kadar insanız.

Belki mükemmel değiliz,
Ama gerçekiz.
Kusurlarımızla, yaralarımızla,
Tüm kırılmış yanlarımızla birlikte…
İşte bu yüzden,
Ne kadar düşersek düşelim,
Her defasında ayağa kalkarız.

Çünkü insan olmak
Biraz kaybolmak,
Biraz kaybetmek
Biraz bulmak
Ama her şeyden önce,
Sevmenin yolunu unutmamaktır.
.
01 kasım2025