Of, hangi kırgın hissimle geleyim sana
bilmiyorum
hepsi birbirine küsmüş içimde.
ilkine ben,
sonra
evlerin ışıkları
etek uçlarını öpen karanlıkla
birlikte kaybolmuş sanki.


Odamın içindeki sesler
kendi savaşını ilan etmiş;
beyaz bayraklarını da
yine kendileri asmış
en yüksek bir yere.


Uğruna öldüm bittim masallar,
iki düğümlük,
eli yüzü ateş parçası aşklar
kül oldular.
ama hâlâ bir duman parçası
dolandıkça içimde,
yeni bir kalp çırpınışı
umuda dönüşüyor.


Bilirim;
amacını aşan dağları,
yolların yorduğu topuk uçlarını.
belki de severken
ilk ölene olur olanlar.


Bildiğimden şaşmam:
kötülüğün sığında,
insanın yamacında durur bazen iyilik.
ve ben ne zaman yüzleştiğimi sansam,
daha çok severim
gün ışığını,
karanlığın uslu çocuk hâllerini.



İşte
acının iyi yüzünü görebilmek,
daha ötesini görebilme ihtimalidir sevmek.


Yeşil gözlerinin
bir şiire ne çok yakıştığını bilsem de,
bir daha secde edip
şükürlerdeyim,
hey yar...


Sen gibi, bir duman üstü gökyüzüyüm,
kusurumu ört sevginle.
çok özlüyorum seni,
çoook....

02-11-2025
İST