ÖLÜM GERÇEĞİ

Bir çağın bitişi gibi
bitti sevdamız
hüznümüz giyinerek kefeni
inletti esen rüzgâr’ı
ve ağlattı dağları taşları

aceleci bir telaşla toprak
gömdü birer birer anıları
aşk sustu
sen sustun
ben sustum
kainatın yüzü soldu
güneş söndü gözbebeklerimizde

mevsim sonbahar değildi
ama göçmen kuşlar
kanat sesleriyle vedalaştı yüreğimizden
sığırcık sesleri anın kırılması gibi
iletirken uzaklara kara haberi
istemsizce ağlattı bulutları

rüzgârın kemani uğultusu
çalarak veda arya’sını
okudu
"bir kadın varmış sonbahar gözlü
bir adam varmış hep geç kalmış" şarkısını

mutluluğa dair kurulan her düş
bir yaprak misali
koparak düştü ömrümüzden

karanlıklar çökerken içimize
yıldızlar örttü üstümüzü
ay belirdi ardından
baykuşlar tünedi mezar taşına
ve kalabalıklar
ölüm gerçeğinden uzak
okudu üç kulhu
bir elham

Efkan ÖTGÜN