Bir bankta oturup
Düşünüyorsun zamanı
Her esen rüzgâr
Bir anıyı uçuruyor senden
Bir çocuğun kahkahası
Uzaktan dokunuyor kalbine
Ama sen..
Gülüşlerin gölgesinde kalıyorsun yine

Ellerinde mevsimin teni var
Biraz serin, biraz sarı, biraz yalnız
Her adımında çıtırdayan bir geçmiş
Her nefeste “bir zamanlar” kokusu
Bu yıl da
Bir perde gibi iniyor akşam
Gökyüzü yorgun bir maviye sarınıyor
Kuşlar bile sessiz artık
Yalnızca düşen yaprakların sesi
Kalıyor zamandan geriye

Bir an duruyorsun
Rüzgâr saçlarına dokunuyor
Sanki geçmişten bir el uzanmış gibi
Bir bakıyorsun
Her şey biraz senden geçmiş
Sen hâlâ neden burdasın ki
Kalbinde sıcaklığı çoktan gitmiş
Bir ilkbaharın, bir yazın izi
Gözlerinde acı bir veda
Ve şehir
Adımlarının sessizliğinde
Soluyor yavaşça

Bir çiçeğin soluşunda
Buluyorsun kendini
Bir yaprağın düşüşünde
Bir rüzgârın yönünde
Ve fark ediyorsun
Hiçbir şey tam gitmiyor aslında
Sadece biçim değiştiriyor ayrılıklar
Gözlerin ufka dalıyor
Güneş senin gibi ağır ağır
Çekiliyor günün içinden
Gökyüzü seni dinliyor sanki
Her bulut biraz düşüncen
Her renk biraz kalbinin tonu

Zaman omzunda ağır bir yük
Bir banka oturuyorsun yine
Yanında kimse yok
Hatıralar diziliyor yanına sessizce
Mevsimle sen birbirine karışıyorsun
Ne gitmek istiyorsun, ne kalmak

Ve sonra,
her şey duruyor bir an
Rüzgâr bile nefesini tutuyor
Bir yaprak havada asılı kalıyor
Tıpkı senin gibi
Kelimelerin toprağa düşüyor
Birer tohum gibi
Belki baharda yeniden açar adın

Bir an geliyor
Yürüdüğün yol
Kendi sesini geri veriyor sana
Adımların unutmakla
Hatırlamak arasında
Ìnce bir çizgiye dönüşüyor
Bir yıldız kayıyor Gökyüzünde
Senin bir dileğin daha eksiliyor
Sonbahar senden geçiyor
Sonbahar sensiz üṣüyor



sevay