1
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
148
Okunma
Güneş yükselir
fesleğen içini bırakır havaya
“Ben güzel kokarım, affedin.”
Böcek fesleğene konar
“kokunun peşindeyim, anlamın değil.”
Çam
reçinesini fısıldar
“Uzun süre hatırlanmak isterim.”
Yağmur iner
“Ben sadece düğmeye basıyorum.”
Rüzgâr
kokuyu sürükler
“sahibi ben değilim.”
Toprak
yağmurdan sonra derin bir nefes alır
“Ben konuşmam, siz anlarsınız.”
Ve biz,
burnumuzla düşünürken
bir sinek yanımıza konar
“Ben de anladım” der gibi
“Demek ki evrenin dili bile
biraz osuruk kokuyor.”
5.0
100% (2)
Cevap Yaz