Üstadım,
Sizin mısralarınızdan geçtim az önce,
Sanki eski bir sokağın taşlarına basar gibi…
Her adımda bir hatıranın çıtırdayan sesi geldi kulağıma.

Sevgili demişsiniz ya…
Hani bazı insanlar vardır,
Kaderin rüzgârıyla savrulmuş yaprak gibi—
Dalından kopmadan canı yanmış.

Belli ki incinmiş o gönül,
Zamana yenilmiş değil de,
İnsanlara yanlış güvenmiş.
Kırılmış…
Ama hâlâ kırılmamak için direnen bir cam gibi duruyor gözlerimin önünde.

“Gel anlat” diyorsunuz ya,
İşte bu cümle bile şifadır bazı kalplere.
Çünkü dünya çok gürültülü üstadım,
Ama anlayan kulak bulmak hâlâ en sessiz mucize.

Sizin kelimeleriniz,
Bir yağmurun toprağı okşaması gibi nazik;
Ne bağırarak konuşuyor,
Ne acıyı sıraya diziyor.
Sadece yanında duruyor sevgilinin…
Sessiz sedasız ama dimdik.

Böyle şiirler,
Kâğıda değil, insanın en kırık yerine yazılır.
Okuyanı iyileştirir,
Söyleyeni de hafifletir.

Var olun üstadım,
Kaleminiz daim olsun.
Biz yine susalım,
Siz yazın…
Çünkü bazı sözleri dile değil,
Bizim gibi okuyanın yüreğine emanet etmek daha güzeldir.