"BİR BARDAK ÇAY GİBİ" HİKÂYE
Sokağın başında küçük bir pastane vardı.
Ne gösterişliydi, ne de dikkat çekerdi.
Ama oraya giren herkesin üstünden bir yorgunluk inermiş gibi rahatlarlardı.
Camın kenarında oturan yaşlı bir adam vardı hep
Adı Ali’ydi.
Gözleri uzaklara bakardı kimse bilmezdi,o nereye bakar,neyi beklerdi.

Bir sabah yine erken gelmişti pastaneye
Elinde yıllardır kullandığı eski tesbihi,
Önünde dumanı tüten ince belli bardağı
"Hayat,"dedi kendi kendine," bir bardak çay gibi...
İçini ısıtırken dilini de yakar bazen."

Masaya elinde defter, genç bir kız oturdu o gün,
Yabancıydı,şehirden gelmişti belli
Biraz kırık,biraz düşünceli
Ali amca gülümsedi,
"Evladım bir çay ister misin?Soğuk havada iyi gelir.”
Kız başını kaldırdı, gülümsedi
"Olur... Belki iyi gelir."

Ve geldi o çay,dumanıyla,kokusuyla,sessizliğiyle.
İlk yudumda kızın gözleri doldu,
Ali amca anlamıştı o an,o gözyaşı bir acının değil,
Bir birikmişliğin damlasıydı.
"Biliyor musun kızım," dedi "İnsan bazen susarak anlatır her şeyi.
Benim çayım çok demli,ama hayatı hafif içmeye çalışıyorum.”

Kız şaşırdı."Nasıl yani?" dedi.
Adam yavaşça tesbihini masaya bıraktı.
“Bak,herkes bir şeylere yetişmeye çalışıyor.
Oysa hayat,bir bardak çay gibi içilmeli.
Yavaş yavaş,farkına vararak...
Dününü düşünürsen çayın soğur,
Yarını düşünürsen tadını kaçırırsın.
O yüzden ben sadece bugünü içiyorum."

Kız sustu... Uzun uzun baktı o buğulu bardağa, sanki içinde kendi hayatını gördü,
Koşarken kaçırdığı güzellikleri,susarken söyleyemediği sözleri, beklerken yaşlanmış umutları.

O gün oradan ayrılırken defterine şöyle yazdı:

"Hayat,demli bir çay gibi içilmeli.
Ne çok aceleyle,ne çok bekleyerek.
Sıcaklığını avucunda hissediyorsan,hâlâ geç değil,"

Ve o günden sonra her sabah,kız bir bardak çayını içmeden evden çıkmaz oldu.
Çünkü o çayın içinde sadece sıcaklık değil,
Bir hayat dersi vardı.
"Yavaşla… Çünkü güzellikler koşarken değil,durduğunda fark edilir."

25.10.2025