Güzelliği alıp bir kuş gibi bırakmışsın mısraların avucuna,
Biz bakmışız sadece;
“Ne zarif kanat çırpıyor bu cümleler” diye.

Monotonluk diyorsun ya…
Bilirsin işte, hayat bazen,
Soğuk bir çaydan daha tatsız olur,
Ama sen,
Bir tutam bahar kokusu katmışsın kelimelerin içine,
Okuyan herkesin içi mis gibi dağılmış.

Aşk yağdırmışsın göze, gönle…
Biz şemsiye açmayı unutmuşuz belli ki,
Islansak da güzel ıslanmışız.

Doğa yeşermiş seninle,
Kim bilir, belki bir ağacın dalına mısra kondurmuşsundur,
Sincaplar bile şaşırmıştır bu kadar güzel cümlelere.

Düşünceler kanatlanmış diyorsun…
Haklısın,
Bazı satırların var ki,
Uçsa gökyüzü “Dur yahu, nereye gidiyorsun?” diye peşine takılır.

Sen yazmaya devam et usta,
Çünkü her sözün,
Bizim ruhumuza koyulmuş küçük bir yeşil nokta,
Büyür, filiz verir, çiçek açar…

Bize de düşen,
O çiçeklerin kokusunda
Bir fincan çay içip,
Sessizce teşekkür etmektir.

Selam olsun kalemine,
Nefesine,
Kelimeyi şiire çeviren gönlüne.