Seni zaten hiç sevmedim ki,
Sevmiş gibi yaptım.
Beyaz orkideyi daha bi çok sevdim,
Sarı laleleri, kırmızı gelinciği.

Günlerden Çarşamba’yı, Aylardan Nisan’ı,
Cam mavisi yıldızları,
şehrime düşen yağmur çiselerini,
Rüzgârın o kalbe dokunan mahzun fısıltısını,
Ayrı bir sevdim.

///

Seni zaten hiç sevmedim ki,
Avluya konan gümüş kanatlı güvercinleri,
Çeşmelerden akan suları,
Şakırdayan yaprak seslerini,
Koşup giden çocukların ayak seslerini,
Kalabalığın bana bıraktığı derin yalnızlık hissini,
Birde, Radyolar da çalan şarkıları sevdim.

///

Seni zaten hiç sevmedim ki,
En çok da gözlerini sevmedim.
İçimi tuhaf eden gülüşünü,
İzlerken konuşan bakışlarını, .
Ay’a düşen güzelliğini.

Birde,
bu şehrin vefasızlığını sevmedim;
İyilik bilmez nankörlüğünü,
Doğrulardan uzak yalanları,
Nezaket naraları atan insanları,
Ve ,Susmuş vedaları hiç Sevmedim..

///

Seni zaten hiç sevmedim ki,
Ama aklıma düşen gözlerini sevdim,
Güneşi kıskandıracak güzelliğini,
İçindeki o masum çocuğun mahçupluğunu
Endişesini, korkusunu,
Konuşurken sarf ettiğin Her sözünü..

///

Seni zaten hiç sevmedim ki,
Ama, Şiir okurken ağlaşmalarımızı sevdim,
Hayal kurarken Yüreğimize dokunan türküleri
Birde , Ayrılığı hiç sevmedim,
En çok da Susmuş Vedaları..

///

Şimdi desem ki ,
Ben, En çok seni Sevdim,
yüzümü yere döküp, gittiğim her şehirde,
Hasretin, Prangalar eskitdi bileklerim de
EKSİLDİM
ÇOĞALDIM
YOK OLDUM

Çünkü Ben ;
Kendimden Çok Seni Sevdim