Dertliyim…
Bir yanım susmuş gibi,
Bir yanım hâlâ arıyor dermanı.
İlacı olmayan bir yara gibiyim;
Her gün biraz daha kabuk bağlayıp kanıyorum.

Bir nefeslik huzura bile muhtacım,
Gecenin koynunda Allah diyorum,
Sesim yankılanıyor içimde —
Bir ben duyuyorum, bir O biliyor.

Ne bir dost elimde kaldı,
Ne bir omuz başı,
Sadece sessizlik var,
Bir de içimin yanık duası.

Can yanıyor mu bilmem,
Ama canan uzak artık…
Gözümde dünya değil,
Bir avuç sabır kalmış — o da titriyor.

Kederin gölgesinde bir ışık arıyorum,
Bir duanın kenarında saklı belki,
Belki de bir yetimin gözyaşında,
Rabbim, nereye gizledin merhametini?

Bir vakitler gülerdim,
Şimdi tebessüm bile ağır geliyor,
Gönlüm kırık bir tas gibi,
Ne içine su alıyor, ne taşıyor.

Bazen sitem ediyorum kendi kendime,
“Niye bu kadar yanıyorsun?” diye.
Sonra bir ses geliyor içimden:
“Çünkü yanmadan aydınlanmaz gönül.”

Dertliyim, evet…
Ama dert bazen Allah’ın sessiz cevabıdır,
Kimi zaman bir uyarı,
Kimi zaman bir armağan gibi dokunur insana.

Ve ben biliyorum:
Her yara, bir duanın izidir aslında,
Gözyaşı da bir secdenin hazırlığı.