Üstad…
Kalemin, yüreğinle aynı ritimde atıyor. Her mısra, insanın içine işleyen bir iç çekiş gibi. “Susmuyor zihin” diyorsun ya, işte o susmayan taraf, seni sıradanlıktan çıkarıp düşüncenin yankısı hâline getiriyor. Her kelimede biraz isyan, biraz teslimiyet; her cümlede yorgun ama dimdik duran bir insan var.

“Anlamsız oluyor anlamlar” derken, kelimeleri susturup duygulara tercüman olmuşsun. Bu çağın tozuna bulanmış ruhların iç sesi olmuş dizelerin. Kalemini sadece yazmak için değil, direnmek için kullanmışsın. Çünkü bazı insanlar konuşur, bazıları yaşar; sen ise yaşadığını kaleme alarak direnenlerdensin.

“Bakma yaşıyorum dediğime” dediğinde, hepimizin içine dokunan bir aynayı tutmuşsun. Yaşamayı, nefes almakla karıştıran bir dönemde, yaşamak artık bir meziyet değil, bir mucize olmuş senin dizelerinde.

Kalemini kutluyorum üstadım; çünkü sen sadece yazmıyorsun, yazarken var oluyorsun. Kağıda düşen her kelimen, bir isyanın, bir sabrın ve bir yorgun umudun nişanesi gibi.
Unutma; “Yazan insan, susmanın en asil hâlidir.”
Ve sen bu asaletin ta kendisisin.

🌿 Ne mutlu ki, hâlâ kalemiyle hayatta kalanlar var.