Mahallem denize çok yakındı.
Çocukken günlerimin çoğunu deniz kenarında, ayaklarımı suya daldırıp maceralar hayal ederek geçirirdim.
Deniz kenarında, hemen önünde ahşap bir iskele ve ona bağlı küçük tekne olan bir ev düşünürdüm .

Her sabah dalgaların sesiyle uyandığımı,
Penceremi açıp yüzüme tuzlu esintiyle güneşin vurmasını ruhumu tazelemesini hayal ederdim .
Bir çocuğun hayalleriydi bunlar
Limon kasalarından ve katranlı bezlerden tekneler yapardım, onları kıyıya sürüklerdim ,içine biner bir müddet sonra teknem su almaya başlayınca geri dönerdim .

Ancak yaşım ilerledikçe, bir işçi çocuğu kendimde bir işçi olarak bu tür hayallerin çoğu zaman gerçeklikten uzak olduğunu anladım
O hayaller kurduğum bezden sandallar yaptığım denize artık kirlilikten girilmiyordu ,buralara sandallar da bağlanmıyordu . hepsi çocuklukta kaldı .

Şimdi doğduğum mahallede, hala denize yakın bir apartmanın kendime ait bir çatı katında yaşıyorum .

Buradan, gökyüzüne açılan bir manzaram var, hayallerle dolu bir çatı. Martılar, güvercinler, kumrular ve kargalar karşımdaki çatıda toplanıyor ve sessizce bakışıyoruz.
Bir ses senfonisi yaratıyorlar, güzel bir kuşlar korosu.

Hayatımı düşündüğümde, bir zamanlar hayalini kurduğum evin yalnızca fiziksel bir alan olduğunu fark ediyorum; Özgürlüğün, huzurun, güvenliğin ve ortak varoluşumuzu besleyen sevginin gücü , yaşanılan evi mutlulukla kullanırsan güzelleşiyor !

Deniz kenarında bir evim olmasa da, burada mutluyum ve martılar her zaman burada, karşımdaki evin çatısında .

Orhan Gülaçar