Dün akşam
içimde biriken özlemi
aldım,
bir yanımdan öte yanına itekledim.


Sardı burun direğimi
hafif bir sızlama…
ve yönümü
kendi karanlığıma çevirdim.


Dışarıda rüzgârla dalaşan bir mevsim var,
sonbahar değil bu,
içimin küskün hâli.


Sarı bir sayfanın vedası gibiyim:
ne tamamım,
ne eksik.


Nefret yüklü cümleleri
yanımda tutmamak lazımmış,
ama ben tutmuşum,
tutmuşum da elim yanmış
fark etmeden.



Korkularım hâlâ var,
ince bir dal gibi,
her rüzgârda kırılmaya hazır



Ve bütün karanlıklara inat,
yanakları nar kırmızısı çocukların
dönüp dolaşıp gözlerinden öpüyorum
her sabah,
her akşamın vedasında.



Sonra bir bakıyorum,
sayfalar dolusu hayal çıkıyor karşıma,
her biri göğsüme yumruk gibi.


Nereye dönsem, bir tenhada,
yolum kesişiyor onlarla.



Ben,
anneliği kendi elimden
kendim aldım.
sıcağa durmaz ne bedenim,
ne hayallerim...
21-10-2025
ist