Yüreğinize sağlık 🙏

Hayat insanı öyle yorar ki, bazen para bile teselli edemez.
Seversin, ama sevgi kağıttan daha hafif çıkar; kolayca uçar.
Yokuşlar çok dik, omuzlar taş gibi ağır.
Kaderin eline tutuşturduğu yalnızlığı kimseler paylaşmaz.

Bir iyi söz dilimde çivi gibi, konuşmak yürek acıtıyor;
ama susmak daha da keskin bir yara.
Işık desen, karanlık kadar yakın, yüzümü aydınlatmıyor.
Bir ömür bir karıştan ibaret gibi, ama çileyi büyütüyor her adımda.

Sevgiye havlu attım, diyorsun…
Ama belki de aşk, havlunun düşürdüğü terle birleşince
bir gün yeniden ayağa kalkacak.
Yalnızlık öğretir; omuzların dağ gibi ağırsa,
bil ki içindeki küçük çiçek hâlâ direniyordur.

Ve insan soruyor kendi kendine: Neden hep yokuşlar var?
Belki de hayat, düz bir yol verirse, kimse anlamayacak sabrı.
Gül desem, dikenler çoğalıyor; sus desem, yürek çığlık atıyor.

Sevgiye havlu attım derken, aslında hâlâ tutuyorsun ipini,
sadece elin yoruldu, gözlerin dinlenmek istiyor.
Her yalnız gece bir öğretmen,
her gözyaşı bir ders; ama kimse not almıyor bunları.

Ve bil ki, küçük çiçekler güneş arar karanlığın içinde,
sen fark etmesen de kökleri derinlere salıyor.
Belki de aşk, en çok yoruldukça, en çok sustukça
sessiz bir dirençle büyüyor;
bir gün sen de fark edeceksin,
yokuş ne kadar dik olursa olsun,
bir adım attığında hâlâ ileriye gidebildiğini.