Gördünüz mü derin kuyunun dibini
Orası girilmemesi gereken bir Cehennem yeri
Lakin işimin olmadığı iyileştirdiğim izi
Tekrar bakmanız ve incelemeniz
Bir saçmalık abidesi

Ne zamandır buradayız ama
Merak ederiz senin içini söylemiyorsun ki bana
Sadece konuşup anlatırsın ona ve bana
Duyguların da önemli kendine unutturma

Senle tartışmaktan geçmek istedik öteye
Buradaki suç ne söylesene
Kendini bile açmazsan kendine
Nasıl yardım edelim bu mahkemede!
Anlat bize bu Azize’nin sırrı ne?

Beni yaratan, besleyen ve büyüten
Başta gücünü ve beliğini görmeyen
Çaresizlik içinde çareleri öngören
Mucizelerin kaynağını yaratan ve yücelten

Çocukluktan beri sanki bir hizmetçi
Kimsenin anlamadığı bir önemsiz biri
Aslında altın yumurtlayan tavuk misali
Altınla dövülmüş ve Elmasla süslenmiş bir kalbin sahibi

Suskun evin başıboş bağıran efendileri
Çok çektirdi bu ömründe ah şu kahrolası
Yüzünü güldüren her olayı
Endişelendirir o tahta kurularını

Kendini tanrı zannedenlerin hor görmesi
Oysaki bir tanrıçanın yükselen gölgesi
Korkuttu onları bir kısanın sonsuz sevgisi
Kaldılar gölgede övgü isteyen cüsseleri

O kalktı her işin altından
Kendini bilmeden öğretti benlikten
Kendini anlamadan anlattı bilgelikten
Okudu hep geliştirdi kendini gizliden
Bilgeliğe adım attı o küçük hapishaneden

Hep görülmedi duyguları, hatta kendi bile
Dayandı güçlüklere göğsünü gere gere
Bıraktı baba ocağını ve geçti yeni evine
Sevgiyle kurmak isterken resmini çerçevesiyle
Karşılaştığı bir eziğin kendine yaptığı ihanetlerle

Çocukken olgundu ta en başta
Bilmezdi çocuk gibi şakımayı bir parça
Öğrendi hayatı ve doğdu sürekli küllerinden Anka
Güldü hep ve saygı duydu hep göğsü ağrıya ağrıya
Lakin zordu hep yaşamak, yaşamak istemeyen iki ruhla

Doğurdu çocuğunu ve verdiler eline
İlk çocuğu ama aslında altıncı bir büyütme
Kendini büyütemeden sevgiyle sırtlanışla bir yüke
Baktı sevgiyle ve var etti bugüne

Anlatamadı derdini hep anladı dünyanın yükünü
Tek mutluluk kaynağı sadece çocuklarının gülüşü
Çocuklarının gülüşü, mutsuz bir evliliğin soluğu
İstediği tek şey onların huzuru

Kurtuluşu onun hep çalışmakta
Ne zaman başladıysa göründü hep ışık bir umutla
Nemrut suratın işkencesinden kurtulurcasına
Özgürlük içinden zincirlerini kırarcasına

Kurtulmak istenilen bir kamburdan
Çabaladı hep bulmaya çalıştı yolu Pan’ın Labirentinden
Odysseus’un Yolu gibi sanki kayboldu bazen
Ama başardı ve attı tümörü sırtından

Ev kurmuştu ama borç içinde
Tenceresi olmayan bir hal içinde
Yardım eden eller ile birlikte
Hiraeth’ini giderdiği bir evde

Buldu kendini ve affetti düşmanlarını
Hele ki doğumuna neden olanı
Buluyor huzuru ama yavaş olanı
Seviyor kendini ve asil olanı

Asil ve Zerafetli olan
Kendini bilen ve doğruları yapan
Eşşiz güzelliğiyle Afrodit’le yarışan
Şiirlere bile sığmayan

Daha başka ne anlatayım?
Hepsini anlatsam roman olur.
Cümleler yetmez başka nasıl anlatayım?
Hepsini yazsam destan olur.