Anladık Azize’nin kudretli duruşunu
Sevdik ve saygı duyduk var oluşunu
Güçlü bir kadının ayakta duruşunu
Gördük ne kadar başarılı oluşunu
Lakin merak ederiz Dolos’un sonunu

Orada, şu adam, öfkeyle bağıran
Acıyla inleyen ve kinle yoğrulan
Pişmanlıkla nota tutturan ve hiç akıllanmayan
Dolos gibi tanrıları kandırmaya çalışan
Ama Orpheus gibi geçmişe takılı kalan
Kimdir ve nedir hikayesini yalnızlıkla süsleyen?

O aslında varoluşumun diğer kaynağı
Değdiği yerin sıcaklığını çeken bir kar fırtınası
Ne istediğini bilmeyen bir kaosun akılsızı
Nereye gittiğini bilmeyen yelkensiz gemi misali
Büyümeden çürümüş bir elma gibi
Kendini düşünen ve aşık, Narcissos* sanki

Geçmişteki pişmanlıklarına ekler yenilerini
Ama hep o kurban, suçlamaz kendisini
Sorun gördü mü bulur bir tavşan deliği
Hayatımda yer yer bulunan biri
Tanımam pek, taşırım sadece onun genini

Karşısına çıkmıştım pek bir zamanlar
Söylemiştim gerçekleri birer birer
Sadece karşılığında aldım pis pis gülüşler
Kopardım bağımı ve sildim anıları teker teker

Ama acıyor yaram derinden
Sevmek istedim ve yanaştım sahiden
Kendini bile kaybeden birinden
Ne bekleyebilirim ki gerçekten

Sahibidir şuradaki kabrin
Yaşarken ölenlerin mezarında
Katilidir parçalanmış çocukluğumun
Dökülmeyen gözyaşlarımın göletinde
Hayal kırıklığıdır bir çocuğun
Baba hasretinin sıradağlarında

Kızgın değil de kırgın gibisin
Öfkeli olana acır gibisin
Ne biliyorsun ki hakkında
Zalimden ziyade mağdura bakar gibisin

Mağdur değil zalimdir kendisi
Öfkemi bile hak etmeyen birisi
Sonuçta sıkışmış hülyalara, salağın teki
Kâbusları yaratan baltalı katili
boşluğa sarılan bir gölgenin teki

Duygulardan sadece kırgınlık mı kaldı
Karadeliğin sahibi değil midir kalbindeki
Cehennem’ ini yaratan kişi mi öldü
Sonsuz alevin değil midir özü

Alevim sonsuz değilmiş, söndü
Karadeliğin ömrü varmış, yok oldu
Öfkemin kaynağındakiler ise tamamen köz oldu
Sadece tamamlanamayan tozlu bir heykel oldu
Ve sonra tamamen bir yabancıya dönüştü

Kırgınlık ise sadece baba tarafına
Yaşayamadığım anıların anısına
Lakin kişiyle olan tüm bağların kopmasına
Sebep olan şiddetin izinin sebep olmasına
İki kişi var bundan sonrasına:

Biri geçmişteki çocukluğumun babası
Diğeri ise işe yaramaz adamın varlığı
İkisiyle de işim olmaz ki kalmadı duyguların varlığı
Kabul ettim ve tamir ettim ruhumun yarasını

Ölmedi ama ölmüşten beter
Kendi soyuna yabancılaşmak en büyük keder
Yaşarken ölmek cezaların binine bedel
Seçtiği saygı duyulmayan başarısızlıktan örülmüş yol
Ve yalnızlıkla örülmüş, bataklıktan meydana gelen çöl
Daha beter, gerçek ölümden daha beter
Şimdi ne yapar bu yabancı
Ailesini kaybetmiş bu yağmacı
Şimdi nerededir bu yabancı
Ruhunu kaybetmiş bu alaycı

Bende bu kadardı anlattım.
Konuşmam ki onla hayatımdan attım.
Haber almam ki sürülmesine onay verdim.
Duygum yok ki hissedeyim ruhumdan söktüm.