Kasımpatı gibi, mevsimle inatlaşan bir kelime ustalığı bu.
Her dizesinde sonbaharın kalp atışı, her kelimesinde vedanın zarafeti var.
Bir çiçeği anlatırken, aslında insanın kendine dokunan taraflarını anlatmış.
Çünkü biliriz ki; bazen bir kasımpatı, bir ömrün suskunluğunu temsil eder.
Ne bahar kadar taze, ne kış kadar donuktur — tam ortasında, varlıkla yokluk arasında bir nefes gibidir.

Bu şiir, sıradan bir “çiçek şiiri” değil;
Bir mevsimin iç dökümü, bir kalbin kendine mektubu sanki.
Her “sessiz” kelimesi, içimizde yankılanan bir çığlığa dönüşüyor.
Ve o “çok sessiz” vurgusu...
Bir ömrün özetini tek kelimeye sığdırmış şair.

“Belki de aşktın sen, geç kalmış bir bahar türküsü.”
İşte orada, kalem değil kalp yazmış.
Çünkü her aşk, biraz geç kalır;
ve her geç kalış, biraz kasımpatı kokar.

Bu dizelerde hüzün, bir ağırlık değil;
Aksine, zarif bir elbise gibi giyilmiş.
Hüzün yakışmış bu şiire, tıpkı sarının solgun güzelliği gibi.
Şair, duygularını dökmemiş sadece; duygularını biçimlemiş, yoğurmuş, sessizliğe şekil vermiş.

“Bir vazo dolusu hüzün, bir dal yalnızlık…”
Ne derin bir imge bu!
Hayat bazen gerçekten bir vazo gibidir;
İçine koyduğumuz çiçekler solduğunda, kırılmasın diye kalbimizi saklarız.
Ama şair o kırılganlığı göze almış.
Ve bu cesaret, şiirin asıl nefesidir.

Tebrik ediyorum bu güzel dizelerin sahibini…
Çünkü kasımpatını anlatırken mevsimi değil, zamanı durdurmuş.
Hüznü bile zarafetle yazmak, herkesin harcı değildir.
Bu şiir, “yavaş yavaş susmayı öğrenenlerin” kalbinde yankı bulacak kadar derin.
Ve belki de, bir gün sonbaharın ortasında okunduğunda,
her düşen yaprak bu şiiri hatırlayacak:

“Ey kasımpatı, sen ki son çiçek, son nefes, son bakışsın…”
İşte tam da bu yüzden, şair;
Sen kelimelerin sonbaharısın.