0
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
61
Okunma
Kaybolma duygusu sarar insanı bazen,
Bazen kendinden,
Bazen yaşadıklarından.
Adımlar ağır,
Zaman sanki ellerini tutuyor,
Geçmişin gölgesinde yürürken,
Her nefes, bir parça unutmak istiyor.
Sessizlik en yakın dost,
Ve yalnızlık… en keskin aynadır.
İçinde kaybolurken,
Kendi sesini arar insan,
Bulamadığında, bir başka benlik doğar.
O benlik,
Rüzgarla savrulan bir yaprak gibi,
Uçsuz bucaksız bir boşlukta süzülür.
Kimi zaman hafif, kimi zaman yorgun,
Ama hep özgürdür bir noktada…
Kaçtığı yer, bilinmez bir ufuk,
Gözlerinde kayıp şehirler,
Ellerinde tutulamayan anılar.
Ve yine de,
Her kayboluş, bir başlangıcın habercisidir.
5.0
100% (1)
