Büyük hayallerle yola çıktım!
Umut cebimdeydi...
Gözlerimde yıldızlar parlıyordu...
Uzun ve engebeli yollar önümdeydi...
Sevinçle koştum!
Ayağım tökezledi düştüm!
Her şeye rağmen kalktım!
Asla, pes etmedim!
Ama, sonun da baktım!
Herşey boş...
Sözler rüzgâra karıştı...
Duyan olmadı...
Bekledim, bekledim, güneş doğmadı...
Kelimeler kifayetsiz ve anlamsız!
Yollar dilsiz kaldı...
Son hesabı da yaptım!
Yine herşey sıfır...

Uğruna düşler kurduğum yollar buz tuttu!
Zaman, avuçlarımdan kum gibi kaydı, gitti!
Düşlerim mi yanıldı?
Yoksa yollar mı aldattı?
Bilemedim!
Ve kendimce fısıldadım sessizce...
Yine herşey boş!

Bir gölge gibi yürüdüm!
Sokağın sonuna...
İçimi bir ürperti..
İçimi sessizlik sardı!
Düştüm bir boşluğa...
Aradım, sordum, sessizlik karıştı cevaba!
Ve fısıldadı kader, elde var sıfır

Belki de sıfır, başlangıçların en safıydı!
Sil baştan çizilen yolların ilk rakamıydı!
Düşmek öğretiyor, insana ayağa kalkmayı...
Her sıfır bir dersmiş, öğreniyoruz hayatı!
Beklerken sonsuzluğa gözlerimizi kapamayı...
Dinçer DAYI