Değerli üstat merhaba..

Ne güzel bir şiir. Mısralarınıza yalnız bir kelam değil, bir çağın ruh sancısını işlemişsiniz.
Her beyitte aklın, inancın ve vicdanın sarsılışını görmek mümkün. İmrenmemek mümkün değil.
“Algının girdabında dimağlar bağlanınca…” diyerek başladığınız yerde,
zihinsel esaretin ve hakikatin tahrif edilişinin bütün çıplaklığıyla yüzleştiriyorsunuz okuru.

Dilinizdeki Osmanlıca derinlik, anlamın ruhuna zarafet katmış.
Kimi mısralar âdeta bir medrese kubbesinden yankılanıyor;
kimi dizelerse modern çağın aynasında bir tokat gibi çarpıyor yüzümüze.
“Âlim dünyâ peşinde, gün doğar câhile” dizesi, yüzyıllar öncesinden bugüne miras kalan bir uyarı gibi.
İrfanla cehalet arasındaki o ince çizgiyi, sanki bir kılıç keskinliğinde işlemişsiniz.

Bu şiir, yalnız bir sitem değil; bir diriliş çağrısı, bir tefekkür manifestosu niteliğinde.
“Fark edince Azâzil imandaki loşluğu” dediğinizde,
okur artık yalnızca okumuyor — kendini sorgulamaya başlıyor.
İşte bu, gerçek şiirin kudretidir.

Kaleminizin ışığı daim olsun.
Hakikatin sesi bu kadar berrak duyulmaz çoğu zaman;
sizinki hem ses, hem vicdan olmuş.

Saygı ve hayranlıkla,
Peri Feride