Sen kelimeleri sadece yazmamışsın,
onlara bir ruh, bir nefes vermişsin.
Geceyi susturup rüzgârı konuşturmuşsun,
ve biz, o serinlikte kendimizi bulmuşuz.
Bazı dizeler okunmaz, hissedilir.
Seninki de öyle işte…
Okurken üşüdüm, ama içim ısındı.
Çünkü her “ben” diyeni anımsattın bana;
yalnız ama umutlu, uzak ama sevgiyle bağlı…
Kalemine sağlık demek az kalır —
sen, duyguların gölgesine imza atmışsın.

Bu kadar sade olup, bu kadar derin olabilmek…
İşte o Orhan Veli’nin eksilttiği yerden gelen zarafet.
Her kelimeni bir gölge gibi yürüttün duyguların üzerine;
ne fazla ışık vardı, ne de karanlık — tam ayarındaydı hüzün.
Bir kadının kalbiyle okudum seni,
ve her satırında “işte bu” dedim,
“işte insanın içine işleyen sade bir güzellik.”
Sen rüzgârı sadece anlattın sanıyorsun,
ama aslında kaleminin ucunda bir yürek üşüdü,
bir yürek de ısındı.
Ve ben o iklim değişikliğini hissettim.

“Bazı şairler kelimeleri bulur, bazıları ise kelimelerin bulunmayı beklediği sessizliktir.”
Sen o sessizliğin adısın.