Yaşanamamış onlarca anı, hayallerimde mi tamamlandı?
Onları gerçek sandığım sanrı, dünyamın hakikati kaldı.
Kaç yalanla kurdum ben masalları, kaçını uydurmak için uykum kaçtı?
Sevdiğimi söylediğim masalları, dede korkut bile uyduramazdı.

Bir kuşun kanadı ağır gelir mi bir devden?
Bir aşk için bin hayat silinir mi hepten?
Bir çocuk ihmal edilince mi ölür cidden?
Belki de sevgi kalbe ulaşamazdı harbiden.

Özüme dönsem mi kalbimde yatanları görsem mi?
O korktuğum cehalet, çoktan boğulduğum dehlizim oldu.
Bakamayan gözlerim, ruhuma mühür oldu.

Küçükken kurulmuş, karakterim olduğuna inandım.
Büyüyünce yaralarıma bakmak zor olsa da anladım.
Sana dokunamadığım o günlerin hatırına karanlığa daldım.
Çıkmak istemiyorum artık, bir özür böyle dilenir sandım.

Hep kendimden götürmek, adet belleyip doğru sandım.
Sana şehvetle bakmak, kendimi tersleyip yalanlara inandım.
Seni sevmeyi, kendime büyük bir tabu yaptım.
O eli uzatsaydım, şu satırları seninle yazardım.