Olmalı
Bir ağaç gibi
Kökleri zamanın katmanlarında
Gövdesi fırtınalara dayanmış
Son nefesini verirken bile
Dünyaya bir soluk olabilmeli...



Olmalı
Bir nehir gibi
Kaynağında aşkın eriyen karı
Yatağında sabrın bin yıllık taşı
Önüne çıkan her kayayı
Öpücükle aşındırmalı...



Olmalı
Bir dağ gibi
Başı bulutlarda, ayakları toprakta
Göğe doğru yükselirken
Alçak vadilerin gölgesini
Sırtında taşımalı...



Olmalı
Bir fırtına gibi sevmeli insan
Aşkı için
Yerle göğü birbirine katmalı
Sevdiğinin bir damla gözyaşına
Dünyaları yakmalı
Bir eli tuttuğunda
Asla bırakmamalı...



Olmalı
Haksızlık yapanın
Karşısında durmalı
İnsanca yaşamak erdeminin
İnsan olmaktan geçtiğini bilmeli...



Olmalı
Bir kapı gibi
Ölüm çaldığında onu
Sonuna dek açılmalı
İçeri girenin
Dışarı çıkmak istemediği...



Olmalı
Bir güneş gibi,
Battığında bile
Sırtını döndüğü dünyayı
Kızıl bir aşkla yıkayıp geçmeli...



Bırakmalı ardında
Göğü kanatan bir renk
Karanlığa meydan okuyan
Bir ses olmalı
Yarın yeniden doğacağım!
Diye haykırmalı ...



Ve olmalı
Sensiz doğan her günün
Bir anlamı
Bir sebebi ...




Bir umuttan fazlası olmalı
Yoksa çıldırır insan
Mutlaka olmalı
Öyle değil mi ?
Sevgili...



Çağdaş DURMAZ