Kıymetli dost şiiriniz, insanın yüreğini sarsan bir çığlık, bir ağıt gibi adeta..…
Taşların arasından yükselen çocuk sesi, yalnızca bir çocuğun değil, insanlığın sessiz çığlığıdır.
Adı yok, çünkü bu savaşta isimler siliniyor; fakat sesi, rüzgârla beraber gökyüzüne yazılıyor.

Annenin ellerinde sustu dünya…
Bir ezanın yarım kalışı, hem boşluğu hem umut kırıntısını gösteriyor.
Gök yarılıyor ve barışıyor diyor mısralar; fakat bu barış, yalnızca gözyaşının sessiz sessiz dua edişi gibidir...

Küllerle örtülü akşam, kandillerin solması, sokakların sessizliği,
her şeyin öldüğü ama kalbin hâlâ çarptığı o anın izdüşümü…
Babalar, çocukların uyanışını soruyor; cevap yok, çünkü dünya sağırlaşmış…

Ateşin diliyle konuşan şehir, karanlığın bile utanmasına sebep oluyor;
gözyaşları denizi taşırıyor, insanlık aynada kendi külünü seyrediyor.
Ve o “Yâ Kahhâr!” nidaları, sadece Gazze için değil,
her vicdanın sustuğu yerde yükselen ilâhî bir yakarış gibidir...

Kimi eller dua etti, kimileri silah tuttu…
Şiirin ruhu burada en yalın hâliyle görünür: Vicdan, arada kalmış… umut, yıkıntılar arasında çırpınan bir kalpte hâlâ yaşıyor.

Bu şiir, bir ağıt, bir isyan, bir dua ve bir kalbin direnişidir.
Okudukça insanın içi sızlar, ama aynı zamanda umudu ve direnci de hissettirmektedir..
Manası derin olan şiiriniz aslında çok daha vurgulu ve etkili hale getirilebilir kıymetli dost..
tebrik ediyorum
saygılar..