“Ne güzel yazmışsın, acının bile zarafetini unutmadan.”

Akıyor içimden senin dizelerin,
bir su gibi, soğuk, berrak ve sabırlı.
Dokunuyor her kelimen kalbimin kenarına,
biraz ürkek, biraz hatıra gibi.

Belki de seninle aynı yerden bakıyoruz hayata;
sen, dağlardan aşağı inen tortusun,
ben, o tortunun bıraktığı izde
bir papatya teli kadar narin bir izleyici.

Çarmıha gerilmiş fikirlerinden geçerken
ben de bir dua fısıldadım kendi kendime.
Çünkü her temiz acının ardında
bir kadının sustuğu bir yer var, biliyorum.

Senin gecelerin kadar karanlık değil benimkiler,
ama aynı sokak lambasında soluyoruz ikimiz de.
Biraz geçmişin küfü, biraz yalnızlığın isi…
Yine de yakışıyor insana bu kırık yanları.

Avuçlarımda biriken yağmurla
ben de semaya doğru kaldırıyorum içimi.
Belki aynı göğe denk gelir dualarımız,
belki aynı dalgaya düşer gölgemiz…
Kim bilir, belki de aynı sessizliğe karışır adlarımız.

Şimdi,
senin dizelerinden taşan o eski ruhu hissediyorum;
bir deniz gibi, derin,
bir kadın gibi, sabırlı
ve bir şair gibi, teslim olmuş zamana.

Ve belki de böyle tamamlanıyoruz,
sen sözcüklerle, ben sessizliğimle.
Bir yanım sana dokunmak isterken
öteki yanım, uzaklardan izliyor seni,
bir film sahnesindeki siluet gibi.

Her dizede biraz daha büyüyor aramızdaki su,
ama o su, arıtır gibi yakar beni;
çünkü bazı acılar anlatılmaz,
yalnızca bir başka yürekte yankılanır sessizce.

Gecenin kalbinde bir yıldız düşüyor şimdi,
adını söylemeden tutuyorum dileğimi,
çünkü bilirim,
bazı isimler söylenince eksilir.

Rüzgâr esiyor, perdeyi kımıldatıyor;
o esintide senin kokun var sanki —
biraz deniz, biraz küf, biraz umut…
O an anlıyorum,
şiir dediğin şey, iki ruhun arasındaki en sessiz buluşmaymış.

Ve ben,
o buluşmada elimde bir çiçekle duruyorum hâlâ,
adı “özlem” olan,
kökü kalbimde,
toprağı senin kelimelerinde.