Bir masam vardı; sessizliği senin nefesin bölerdi.
Gece eğilirdi üzerime, gölgen düşerdi sayfama.
Kalem seni bilirdi;
Bir kelime yazardım, bakışın kadar uzun sürerdi yolculuğu.

Ben yazdım, sen bekledin.
Ben sustum, sen duydun.
Cümleler arttıkça
Sana anlatacak şeylerim eksildi.

Bir romanın başında unuttum seni,
Sonunda buldum, bir başkasının adında gizlenmiş.
O ad senin sesindi aslında;
Harfler sadece yüzüne bakmaya utanmıştı.

Şimdi yıllar usulca çöker üzerime.
Ellerimden mürekkep değil, sessizlik akar.
Saçlarına düşen her beyazda
Benim yarım kalmış cümlelerimin sonu durur.

Ve biri sorarsa bir gün:
“Yazarın karısı kimdi?” diye,
Söyle onlara:
Benim kelimelerimde saklı kalan sessizlikti.

İsmine hiç ihtiyaç duymadığım tek kadın…
Adı olmayan tek cümlem…
İşte yazarın karısı oydu.

Yazan
Korhan KÜLÇE
12.10.2025
23:30