Bir köy vardı, sessizliğin bile zikre durduğu bir vadi içinde.
O köyde iki gönül yanardı: Aziz ve Azize.
Birbirini seven değil, birbirinde Hak’kı arayan iki can.

Aziz derdi ki:

“Ben Azize’yi sevmedim,
O’nda Rabbimin cemalini gördüm.”



Azize ise her seher, kalbini pınarın suyuna eğip fısıldardı:

“Ey Rabbim, sevdam beni Senden uzak eylemesin.”



Bir gün, Aziz’in içine bir çağrı düştü —
“Gel” diyen bir ses, nefsin ötesinden…
O vakit anladı ki yol, sevdiğinden değil, Hak’tan geçer.
Vedalaşırken Azize’ye sadece bir cümle bıraktı:

“Beni bulmak istersen, gönlüne bak.”



Aziz gitti. Dağların ardında, çöllerin ortasında
adı unutulmuş bir dergâha vardı.
Yıllar geçti; bedeni zayıfladı,
ama kalbi nura döndü.

Azize köyde kaldı; sabrı zikre çevirdi.
Her akşam kandil yakıp dua etti:

“Ey Aziz’in Rabb’i, beni de O’nun sevgisine kavuştur,
ama kul olarak değil — aşk olarak.”



Bir bahar sabahı, köyü bir koku sardı.
Pınarın yanında bir gül açmıştı,
gülün yaprağında bir damla nur vardı.
Azize gülü eline aldı, kalbiyle işitti:

“Ben geldim, bedenle değil — rahmetle.”



O gün anladı:
Ayrılık yoktu, vuslat zaten içindeydi.
Çünkü iki gönül, aynı isimde erimişti: “Aşk.”

Köylüler hâlâ anlatır o hikâyeyi,
ve pınarın suyu hâlâ fısıldar:

“Her kim Aziz’i ararsa,
Azize’nin kalbinde bulur onu.”