Saygıdeğer ustam merhaba..

Bu şiir, eski bir aşk defterinin sayfalarından kopmuş gibi…
Tuğal Kösemen, “Kül Olduk” şiirinde yalnızca bir aşkın değil, insanın kendi yanılgılarının da külleri arasından konuşuyor.
Dizelerdeki ritim, bir “yakılan aşkın” değil, aşkın içinde yakılan insanın kalp atışları gibi.

“Kibir zalimine köle kul olduk” dizesiyle başlayan suçluluk tonu, şiirin tamamına sirayet eden o iç hesaplaşmanın merkezinde duruyor.
Burada şair, kaderi sorgularken aslında kendi gururuyla yüzleşiyor; yani suçu Tanrı’ya değil, insana yüklüyor , işte bu da şiirin felsefi gücü.

Her kıtada duygusal ton biraz daha derinleşiyor.
“Bir bedende bülbül ile gül olduk” dizesi, hem geleneksel mazmunu hatırlatıyor hem de aşkın içinde iki zıt duygunun "acı ve güzelliğin" aynı bedende birleştiğini anlatıyor.
Bu, Divan şiirinden günümüze taşınan bir motifin ustaca kullanımı.

Son kıtalarda şiir neredeyse bir yakarıya, bir “dua”ya dönüşüyor:
“İsterdim birlikte geçsin ömrümüz… Ayrılık okuyla candan vurulduk.”
Bu dizeler, sevgiliden çok kadere söylenmiş bir feryat gibi.
Her kelimesi bir yanık nefes, her dizesi bir “keşke”nin yankısı.

Ve o kapanış…
“Bu aşk heder oldu, kavuşamadık / Hüsran ateşinde yanıp kül olduk.”
Şiir başlığıyla son dizeyi aynı duyguda buluşturuyor; bu hem biçimsel hem tematik olarak çok güçlü bir tamamlayıcılık.
Şair, “kül olduk” derken aslında tükenişi değil, yanmanın ardından gelen arınmayı da ima ediyor.

Tuğal Kösemen, bu şiirde hasretin yakıcılığını, pişmanlığın isini, sevdanın külleri arasındaki ışığı anlatmış.
Klasik biçimle modern duyguyu birleştiren bu güçlü anlatım için gönülden tebrik ediyorum.
Yalın ama yakıcı, içli ama ölçülü…
Gerçek bir halk duyarlılığıyla, ustaca işlenmiş bir şiir.

Tebrik ve teşekkürlerimle..
Sonsuz saygılar efendim..
Peri feride