Kalburabastı Efendi’nin bakışıyla, kısa ve tok bir selâm:
Şiir, eline dinamitli fitil tutuşturulmuş dünyaya bakıp “hele sorun İsrail’e kim sermiş bu mitili?” diye haykırıyor — ama o haykırış, öfke kadar sağduyu da taşıyor. Emine Balı Oğuz, kılıcını değil sözünü çekmiş; mısralarda hem isyan var, hem hesabı sorulan vicdan.

Tekrarlı nakarat, bir marş gibi kulakta kalıyor: tekrar ederek öfkeyi çoğaltıyor, okuyucuyu uyandırıyor. “Kuyruğuyla oynar iken…” gibi tabirler, zulmü açıklarken ironiyi ve alaycı tınıyı birlikte getiriyor — hem kinle bakıyor, hem de “bu işin hesabı var” diyor. Görseller sade ama etkili: dinamit, helikopter, helazonik çekici gibi imgeler, modern zulmün makineleşmiş soğukluğunu hissettiriyor.

En güçlü yanı: şiir mağduru unutmuyor; “Açlar doyar, sağır duyar” dizesiyle insani boyutu öne alıyor, rakamların arkasındaki yüzleri hatırlatıyor. Siyasi suçlama net, ama şair aynı zamanda adaleti ve hesap sorulmasını talep ediyor — bu da şiiri sadece öfke değil, vicdan çağrısına dönüştürüyor.

Bir de Efendi usulü nakaratlı nasihat: “Öfkenle yanma evlat, önce gözlerini aç, sonra parmağını sallama; zira fitili kimin tutuşturduğunu sorarken insanlığı, çocukları ve hakikati unutma.”

Sonuç: Bu şiir, öfkeli bir ayna; bakınca rahatsız oluyorsan, demek işi doğru yapmış. Emine Hanımın kalemi vicdanı titretiyor — bravo.

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR