Bu satırlar, çocukluğumun geçtiği Çoğlu köyüne bir selamdır.
Her damlasında bir dua, her kokusunda bir anı var.
Köyümün kadınlarına, dedelerime, tulumba başında büyüyen tüm çocuklara selam olsun…

Çoğlu’nun Kızıyım Ben

Damlara kar yağınca akmasın diye
toprak damlar yuvak yuvardık Çoğlu’da.
Yağmur, bastirik taşlarına usulca inerdi,
ocakta kaynayan çorbanın kokusu
bütün köyü doyururdu bir tasla.

Horanta toplanırdı akşamüstü,
ninemin gayfesi tüterdi ince dumanla,
dedem dua ederdi sessizce,
“Allah rızkımızı eksik etme,” derdi.

Bizde tulum peyniri olurdu,
bastirikta dinlenirdi sabırla.
Keçi meleşir, koyun meler,
süt bereket olurdu sabah ışığında.

Akarsu yoktu, ama tulumbadan su çekmek
ayrı bir zevkti bizim için.
Her kova suyla serinlerdi yürek,
her damla dua olurdu anne elinde.

Harman yeri çocuk sesleriyle dolardı,
toz kalkar, gülüşler savrulurdu göğe.
Dedemin yaptığı tuğla fırında çörek pişiren
köylü kadınlar sıraya girerdi,
kokusuyla doyardı bütün mahalle...

Teyze, bacı, emmi derdik,
her çağrıda bir vefa,
her bakışta bir güven saklıydı.

Geçip giden günleri özlerdi gönül;
keçi çanı, tandır dumanı,
ve dedemin fırınından yükselen sıcak ekmek kokusu...

Bizde öyle derlerdi:
“Kalp taşıyana yol,
hatır bilmeyene zul,”
ve bir de,
“Toprağına sahip çık evlat,
orada deden dua eder hâlâ.”

🌾 Günferi – Çoğlu’nun Kızıyım Ben 🌾
Münire Çevik – 05.10.2025