Huzur Yok, Huzur Evinde
Oyuncakları elinden alınmış
bir çocuk gibi,
Bir ömür geçer koca bir hiçlikte,
Ne yaşamış, ne yaşamamış…
Huzur evinde.

Kapılar sessiz, koridorlar uzun,
Adımlar yankı yapıyor boşlukta.
Yaşlı eller, yılların ağırlığında,
Tutunuyor boşluğa,
Evlatlar gelmeyecek,
Hüzün bilerek, istemeyerek

Pencereden sızan güneş,
Bir zamanlar gülüşleri hatırlatıyor,
Ama kahkahalar yalnızca hafızada…
Gerçekler ağır,
gerçekler tek başına.

Terk edilmişlik gölge gibi sarıyor bedenleri,
Gözlerde korku, yürekte boşluk.
Kimse gelmeyecek,
Kimse elini tutmayacak.

Oyuncakları elinden alınmış
bir çocuk gibi,
Altın saçları yok,
elleri titrek,
Gözlerinde sorular,
Ama soracak kimse yok…

Huzur evinde bir ömür geçer
Koca bir hiçlikte,
Ne yaşamış,
ne yaşamamışlik biçiminde …

Bir bardak çay, bir kitap,
Belki eski bir fotoğraf…
Bütün tesellileri bunlar,
Ama huzur yok,
Huzur evinde.

temennileri :

Belki hatırlanmak,
belki de unutulmak .
Emekleri yok sayilip silinince
Huzur evinde huzur yoktur.
aile denince .



Yazar ceylan. C.yilmaz