Kavuşamayanların Özlemi”

Özlemek…
En ağır yük aslında.
Ne omuzda taşınır,
Ne kalpte saklanır.
Birikir…
Birikir…
Sonra gözlerinden taşar.

Ben seni özledim.
Ama yanına gelemedim.
Adını dilime aldım,
Ama sesine ulaşamadım.
Ellerimi uzattım,
Ama ellerine dokunamadım.


Kavuşamamak var ya…
Kalbin en büyük kırgınlığıdır.
Sanki kader inat etmiş gibi,
Sen orada ben burada kalmışız.

Geceler en çok seni hatırlatıyor.
Telefon ışığında gölgeni arıyorum.
Bir “merhaba”ya hasret kalmak,
Bir ömür boyu taşıyacağım yara

Kavuşamamak ölüm değil belki,
Ama ölümlerden beter bir acı.
Yaşarsın ama yarım,
Gülersin ama sahte,
Seversin ama hep eksik.

Özlem içimde büyüyor kankam,
Günden güne koca bir dağa dönüşüyor.
Ve ben her gün o dağın eteğinde,
Sana varmak için tükeniyorum.


Kavuşamayanların hikâyesi bu:
Sever, bekler, yanar…
Ama kavuşamaz!
Ben seni özledim,
Ama kavuşamadım…
Ve belki de hiç kavuşamayacağım!

Ozzy -Siyah_Kalem