Her yeni gün sancılıdır, eklenir sabra
Nasılsın da alışmışız türlü zorluğa
Alabilmesi için çiçek, uçmak için kuş
Ve özgür kalabilmek için insandaki ruh
Kırmak ister kafesini doğan günle
Sarılı bu yüzden sımsıkıca ümide.

Alay etmez ki hayat; yalansız, gerçek
Sunar her yol ayrımında türlü seçenek
Acıya değmeyeni var mı yolların
Hüzne bir son veren, yüz de güldüren
Desene bir yanı gül onun, diğeri diken.

Belki de her iki duygu birlikte anlamlı
Bir yanda gözde yaş, yürekte vurgun
Diğer yanda sevdaya açılan kanatların
Kiminde gülüş bu, diğerinde yangınların.

Aynı manzaraydı oysa, duygular farklı
Onca yeşilin içinde neydi bunca farklı?
O eski fakat rengârenk anıların
Hafızalara kazınmış asırlık hanın
Neydi neşeye küstüreni neydi noksanı?
Gidenlerde mi bulmuştu o serencamı.

Emek, yürek ve yüzden akarken ter
Yüreklere nakşedermiş sevgiler meğer
Bir hüzün yelinde şimdi bakılır dalgın
Tekrarı olsaydı keşke geçen yılların.

Oğuzhan KÜLTE