Terinos yürür sessiz sokaklarda,
Tontonitos peşinde, sadık gölge gibi.
Gömlek rüzgârla kabarır, mor gözlerde cesaret,
Her adım bir sessiz çığlık, her taş bir umut fısıltısı.

Karanlık sokaklar taşır geçmişin izlerini,
Kırık camlar, eski duvarlar,
Ama yürek durmaz, ruh yılmaz,
Sumud’un sesi rüzgarla taşınır.

Evde Keliternos bekler, endişe yüreğinde,
Pencereden bakar, gecenin karanlığına dalar.
Her rüzgar, bir korku taşır,
Her gölge, adımların yankısını fısıldar.
Ama sevgi sarar kalbini,
Her köşe, her duvar küçük bir dua saklar içinde.

Terinos adımlarını sessiz ama kararlı atar,
Gönüllü bir savaşçı gibi, yılmaz, durmaz.
Tontonitos havlar, ritmi kalpte çalar,
Küçük patiler yankılanır taşlı yollarda.

Her adımda bir hikaye, bir gözyaşı, bir umut,
Sokak lambaları altında hayatın kırıkları parlar.
Sumud’un gölgesinde yürürler,
Rüzgarla savrulan kağıt parçaları gibi,
Ama yürekleri bir, cesaretleri sonsuz.

Keliternos evde dua eder, gözleri yaşlı,
Her köşe ona Terinos’u hatırlatır,
Her an kalbi bir çırpıntı, bir fırtına.
Ama bilincinde bir güç vardır: sevgi,
Ve inanç, gecenin karanlığını delercesine parlar.

Tontonitos havlar, bir neşe, bir cesaret,
Terinos ilerler, küçük eller umut taşır.
Ve gecenin koynunda, Sumud’un gölgesinde,
Yaşar cesaret, dayanışma, sessiz bir kahramanlık.

Her sokak adım adım anlatır onları,
Taşlar, gölgeler, rüzgar ve yıldızlar.
Sumud’un sesi yükselir, duyulur uzaklardan,
Ve her adımda Terinos’un cesareti yankılanır,
Tontonitos’un sadakatiyle bütünleşir,
Keliternos’un sevgisiyle kutsanır.

Gecenin sonunda, yıldızlar hafifçe titrer,
Rüzgar susar, sokaklar nefes alır.
Ama hikaye bitmez, çünkü Sumud,
Her adımda yeniden doğar,
Her kalpte bir umut,
Ve her gölgede bir ışık bırakır.