Yavuz Bülent Bâkiler’in aynı adlı şiirine saygıyla


Demedim mi bu umut yakar kavurur seni
Gün döner de dolaşır, sana beklenti alır.
Her defasında daha fazla savurur seni
Demedim mi ey gönlüm, can tuttuğuyla kalır.
Demedim mi ey gönlüm, demedim mi gel etme!

Bugün ne çarpıntılar, ne kafesinde göğüs
Kırıp da kanat çırpan hangi Zeynep kuşun var
Ve hangi hicretine şahit Medine, Kudüs
Demedim mi yüreğim, can attığın düş mü kâr
Demedim mi yüreğim, demedim mi celbetme!

Bir gün bakarsın çeler gönlünü kokusuyla
Yoldan dönersen ahde vefa gösteremezsin
Önüne baksan kara çalarken tutkusuyla
Demedim mi küt burnum, onu bastıramazsın
Demedim mi küt burnum, demedim mi meyletme!

Demedim mi geçici hayıflandığın her şey
Sahip olmadıkların olduklarını örter
Yarına vardıracak bir dayanak bul bir şey
Demedim mi be tenim, hissettiğini kurtar
Demedim mi be tenim, demedim mi diretme!

Nasihat alsan izdir hocaların kelâmı
Gönle düşen ateştir, yakar içten hasreti
Bir gün anarsın elbet, hatırası selâmı
Demedim mi şiirim, ustayla yürüt beni!
Demedim mi şiirim, demedim mi hasretme!