Dilenmedim

Kurumaya yüz tutmuş içimde birkaç damla yağmur damlası kalmış bir kavak ağcıydım bir zaman ben.

Bir gün yanı başımda bir ses duydum şırıl şırıl akan ümit sevgi aşk suyu, bir kaç yıl yanımda oldu sessizce konuştuk arkadaş dost olduk gizlice sevdik, günden güne gözünün önünde kuruyordum, yanımda o bakışlarıyla çağlıyordu, yine de bir damla su dilenmedim.

Bir sabah kalktığında gitmişti, biri suyu baştan kesip alıp götürmüştü, güneş daha yakmaya soğuk daha üşütmeye başladı, fark etmedim onu öyle derin sevmişim ki, her konan kuş kırıyordu artık bir dalımı.

Bazen yıldızlara bakıp görüyordum onu zifiri karanlık geceyi yarıp hayali güneş gibi çıkıyordu karşıma, böyle yürekten sevmişim seni, tanrı bile acırdı halime, yine de hayalinden bile merhamet dilenmedim.

Yıllar geçtikten sonra turnalarla mektuplaşmaya rüzgarla konuşmaya başladık, bana nasılsın diye soruyordu, aynısı gibi kuruyordum biliyordu, hâlâ onu sevdiğimi seziyordu, sen nasılsın diye sordum ben koca bir deniz oldum der gibiydi sözleri sevindim sanki.

Onca zaman yanındaydım niye gizledin beni sevdiğini dedi, sevdiğimi bilmiyor muydun diye sordum, biliyordum hep aslında dedi.

Sen istersen okyanus ol, sevmesen de aramasan da Gürbüz’e yetti o son bakışlarından damlayan aşk yağmurundan sora bana kalan o son bir damla, hâlâ ilk gün ki gibi seviyorum aşığım amma, senden o kutsal aşkı dilenmem, dilenmedim ki.

H.G