"KAVUŞAMAYINCA BİTMEYEN SEVDALAR"
O sabah yağmur yağıyordu.
İstanbul’un en suskun sabahlarından biriydi.
Simitçilerin sesi bile yorgun,martılar sanki özlemi anlatırcasına sessizdi.
O,her sabah geçtiği köprüde durmuş, çantasını sıkıca tutmuş,gözlerini denize sabitlemişti.
Dalgalar,yıllar önce söylediği bir cümleyi hatırlatır gibiydi
"Bekle beni, döneceğim…"
Mert’le Ayşen’in hikâyesi bu.
Sıradan bir tanışmayla başlamıştı her şey ama sıradan hiçbir duyguyu taşımamıştı yürekleri,
O bir gülüşte kaldı,o bir vedada soldu...
İlk sarıldıkları yerin sokağında yıllar sonra yalnız yürürken, Ayşen, o günlerde elini tuttuğu anı düşündü.
Mert’in elleri sıcaktı,sanki bir ömrü taşıyacak kadar güçlüydü.
Ama zaman,ne elleri tuttu ne de sözleri...
Askerliğe giderken söz vermişti Mert,
"İlk izinde gelip babandan seni isteyeceğim."
Ayşen bir mektup yazdı her hafta,
Mert bir kelime yazamadı,dönemedi.
Bir çatışmada adı geçti listede,
Şehit düşen üç askerden biriydi.
Ama Ayşen hiçbir zaman inanmadı.
Cenazesi gelmedi,bir mezarı olmadı,
Sadece sustu herkes,devlet konuşmadı,komutanlar sus pus kaldı.
Ve Ayşen her sabah o köprüye yürüdü.
Gözlerini denize dikip,içinden sadece bir cümle geçirdi,
"Bir gün döneceksin biliyorum,ya bedenin ya da hayalinle."
Yıllar geçti,Ayşen evlendi,saçlarına ak düştü ama yüreğine kimse dokunamadı.
Bir sabah köprüde dururken,yanına bir yabancı geldi.
Bir selam verdi ve sustu.
Cebinden mendil çıkardı,üzerinde Ayşen’in adının baş harfleri vardı.
O zamanlar Mert’e verdiği beyaz mendildi, Ayşen yere yığıldı.
Ve o gün yağmur yine yağdı, İstanbul suskundu.
İçinden geçen tek cümle vardı,
"Demek ki bazı sevdalar kavuşamayınca bitmiyormuş"