0
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
102
Okunma
Turnayı uçurumlar uçurdu,
Kayaların kirpiklerine eğrilmiş.
Göz bebeği, beşiğinde uyuyordu,
Ninni okuyan yağmurlar uğuldarken,
Ak ile kara, bu ıssız yuvada buluştu.
Damlalar boğazından akarken,
Deniz mavi bir meyve bahçesiydi;
Kökleri göklere salınan inci dalları,
Kabuğu eteğine serpilip yosunlaştı.
Turnayı göğünden koparma,
İnciyi derin suların bağrından.
Görmeye bak, suret biçme,
Bahçeyi sade yeşilden okuma.
Uçurumlar var, kanatsız kendini uçuran,
Kayaların dibinde kuşlarını kaçıran.
Yağmurlar damla damla inen,
Issızca bitkileri uyutur sanılan.
Ahsen Tosun
Derü → “iç, gönül, öz”
5.0
100% (5)
