0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
47
Okunma
Bir kuş gibi düştüm gökyüzünden,
kanadım kırık, nefesim yarım.
Uçmak isterken bulutlara,
yere çakıldım sessizliğe.
Gözlerimde birikmiş gurbetin sisi,
ellerimde tutamadığım ellerin izi.
Kırgınlığın soğuk rüzgârı eser içimde,
ve ben susarım, sadece susarım.
Sevda dedikleri belki bir masal,
belki de kanat kıran bir rüzgâr.
Her umut bir diken saplanır yüreğe,
her düşüşte biraz daha eksilirim.
Yine de sorarım kendime:
"Yalnız ben miyim böyle yaralı?"
Belki değil…
Ama acının ağırlığı
benim omzumda büyür,
benim kuşumda kanar.
Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 28.09.2025
