Yorgunum Anne
Güya izindeyim bu aralar. Ama,
Kapanıp kalmışım.
Halimde yok ki adım atmaya,
Arada bir kapıdan çıkıyorum iki ekmek almaya.
Yorgunum Anne!
Aklımda hep o soru,
Sen nasıl geldin bu yaşa yorulmadan?
Bak bana şimdiden küstüm adım atmaya.
Günlerde ne çabuk geçiyor
Bak iznimde bitiyor
Hiç bir şey yapmadan.
Yapamadan...
Boşuna dememişler,
Size eski toprak diye
Ya biz,baksana,şimdiden pes!
Küsmüş gibiyiz hayata..
Yorgunum Anne!
Bütün dünyanın yükü omzumda sanki,
Altında ezilen sanki benmişim.
İşte orası muamma.
Oysaki daha seneler var yaşamaya.
Kim bilir kaç yıl daha...
Fırsat vermemek lazım erkenden bırakmaya.
Ruhen yaşlanmaya
Senin gibi,siz gibi
Hayat dolu, bıkmadan gülüp geçerek.
Lezzetini alarak yaşamın.
Çocuk çocuk,torun torba..
Gülerken yüzünde güller açarak,
Bakarken gözlerinde çiçekler..
Sözleri yumuşak,naif
Sevgiliye yaklaşarak
Sımsıkı sarılarak, hayata..
Tutunarak değerlerine
Yeniden yerinden doğrularak..
Annem ilham kaynağım.

Dost kaleminize sağlık üstad,

Yordu hayat beni, yorgunum yorgun
Yenildim yıllara, düşkünüm anne
Kayboldum dünümde, yemişim vurgun
Şaşırdım menzilli, üzgünüm anne