SON BAHAR - SON KIŞ
Ömrün son baharı bu, ardından gelen son kış.
Göç hazırlıklarına çoktan başladı gönlüm.
Ne tekbirler isterim, ne slogan ne alkış.
Dünyalık her ne varsa, hepten boşladı gönlüm.

Eş dost şişkinliğini, gelip bende indirdi.
Merhametimi alıp, acısını dindirdi.
Kurdu oyuncak gibi, fırıl fırıl döndürdü
Bıktım, kara toprağı, bile düşledi gönlüm

Herkesi kendim gibi düşünsem de bilsem de.
Gördüğüm kusurları, gizlesem de silsem de.
Her ne kadar sesimi, çıkarmamış olsam da.
Layık olduğu yere, tek tek işledi gönlüm.

Ayak suya erince, akıl başa geliyor.
Düştüğün durumlara, gören duyan gülüyor.
En yakınların bile, suçu sana buluyor.
Dost, arkadaş kardeşi, yoka eşledi gönlüm.

İsmailim bu dünya, bana göre değilmiş.
Ne ev-bark ne de yuvam, kalmamış bak dağılmış.
Zaten benim gibiler, ömür boyu sağılmış.
Bahar yaz hiç görmedi, zorda kışladı gönlüm.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)