birisi vardı çocuk yüzlü
çok çok eskiden
dudağı düşmüş resminde
üzgün bir figür
öyleydi
profil hala gözlerimin önünde

“İlk öyle görmüş öyle tanımıştım kendisini, seneler önce”

çat kapı gelmişti bir gün
yani geldi
yani habersizce
o demiş bu demiş şu demiş
demiş demişti kendince

sonrasında dedi
dedi dedi dedi susmadan
demiş demiş demişti
bıkmadan usanmadan

sanki dili kekeme
değilse bile utangaç bir hal
ne diyeceğini bilemezmiş gibi
sanki öyle
pek de bilememiştim o ahir zaman

sonra kekeme dili düzeldi
kelimeler düzleşti
dili düzelip düzgünleşmişti

dedi dedi
demişti kadın cesaretiyle
tamam be tamam seviyorum seni
seviyorum
yıllardır peşindeydim
dolanmış durmuştum çevrede
tıpkı pervane böceği gibi

sonunda dedim
dedim işte
seni seviyorum ulan
seviyorum
çok da zor değilmiş
korktuğuma hiç değmezmiş
seviyorum işte
oh be rahatladım
öyle demişti

“Korkuları yenmiş olmalı. Cesareti yol eyleyip kendisine “oh be” deyişi belki de ondandı…”

şaşırıp kalmıştım önce
ama çok geçmeden anladım
yani anlamıştım
aşk varmış aşk
tarifi yapılmamış

o ki ekmek su nefes
hava ve güneş
düşerlermiş çığ gibi
onlardan bile önceye
aşk ona göre öyleymiş

aşk kaşa göze bakmaz
yaşa başa aldırmaz
yasak filan tanımaz
gemileri bazı bazı yakmak lazım
kural sayılanları tepip yıkmak
bu gibi şeyler anlatıyordu sanki

yaşamıştım biliyordum zaten
ama unutmuşum sanki
o gibi bir şey
yani aşk
sanki zamanın kara çizgisi altında
onun karanlık kuytusunda
kaybolmaya yüz tutmuş gibi

o birisi anlatınca hatırladım
aşk aşk aşk
o ki lekesiz
hem de ak pak


Eylül/2025 Koruköy