1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
113
Okunma
Sonsuzluğun içinden
Zuhur etmeseydin eğer…
Öksüz kalırdı
Göğün mahzun yıldızları.
Uyanmazdı
Zifiri karanlık
Uykusundan.
Suspus otururdu
Derin sessizlik,
Keyifsiz.
Değersiz hissederdi
Hüzün yüklü
Yalnızlıklar.
Estetikten yoksun
Ağaç yaprakları kaplardı
Her yanı.
Gösterişsiz gözükürdü
Gökyüzü ve
Yeryüzü.
İsraf edilirdi
Nazarlar ve nice
Zamanlar.
Karşıki evin damından gülümsemen,
Muazzam bir ayrıntıydı.
Böylelikle tüm taşlar yerine oturduydu.
Yalnızlar hüznüne,
Sessizlik sözüne,
Ağaçlar özüne,
Yıldızlar dostuna
Kavuşmayacaktı.
Sonsuzluğun içinden
Zuhur etmeseydin eğer…
5.0
100% (4)
Cevap Yaz